Dragend materiaal?

Update:04-01-2021
Samenvatting:

Kenmerken van lagerstaal:
1. Contactvermoeiingssterkte
Lager onder invloed van periodieke belasting, is het gemakkelijk om vermoeidheidsschade te veroorzaken bij contact met het oppervlak, dat wil zeggen dat er scheuren en afbladderen verschijnen, wat een belangrijke schadesituatie van het lager is. Om de levensduur van het lager te verbeteren, moet het lagerstaal daarom een ​​hoge contactmoeheidssterkte hebben.
2. Slijtvastheid
Bij de lagertaak treedt niet alleen rolwrijving op tussen de ring, het rolelement en de kooi, maar ook journaal lager er ontstaat wrijving, waardoor de dragende delen voortdurend slijten. Om de slijtage van lageronderdelen te vergroten, de nauwkeurigheid en stabiliteit van het lager te behouden en de levensduur te verlengen, moet het lagerstaal een goede slijtvastheid hebben.
Drie, hardheid
Hardheid is een van de belangrijke eigenschappen van lagerkwaliteit en heeft een indirecte invloed op de contactmoeheidssterkte, slijtvastheid en elastische limiet. De hardheid van lagerstaal onder bedrijfsomstandigheden moet HRC61 ~ 65 bereiken, waardoor het lager een hogere contactmoeheidssterkte en slijtvastheid kan bereiken.
Vier, antiroestprestaties
Om te voorkomen dat dragende onderdelen en afgewerkte producten tijdens verwerking, opslag en gebruik worden gecorrodeerd en geroest, wordt gevraagd dat het dragende staal een goede roestbestendigheid heeft.
Vijf, verwerkingsprestaties
In het productieproces moeten lageronderdelen veel koude en warme bewerkingen ondergaan. Om te voldoen aan de kleine hoeveelheid, het hoge rendement en de hoge kwaliteitseisen, moet het lagerstaal goede verwerkingsprestaties hebben. Bijvoorbeeld koud- en warmvormprestaties, snijprestaties, hardbaarheid, enz.
Naast de bovengenoemde basisvereisten, moet het dragende staal ook voldoen aan de vereisten van de juiste chemische samenstelling, gemiddelde externe structuur, minder niet-metalen onzuiverheden, uiterlijke gebreken die voldoen aan de specificaties en een ontkolingslaag van het externe oppervlak die de normale concentratie niet overschrijdt.